kom, klim op mijn rug dan
draag ik je tot daar
over de berg van verdriet
voorbij het ravijn van missen
tot de zon weer warmte geeft
en het litteken de zachte pijn van liefde klopt
kom, de weg is grillig en lang en koud
samen zijn we warm en vertel
ik je verhalen die doen glimlachhuilen
om wat toen was en nu niet
kon ik rouw maar overladen op
mijn rug van de jouwe want dan ben ik
baas over wat moet gedragen
nu moet ik los in vertrouwen maar
jij gaat het zeker redden
het weven is begonnen
hoe klein de draad ook zo
breekbaar en scherp
weef je die dierbare wond
prachtig kwetsbaar in je hart
ik kan alleen kijken naar
je vaardige weven met vallen
en toch weer op want
zo ben jij
Patricia, wat heb je dit op bijzondere wijze heel mooi verwoord.
Dankjewel.
Dank je wel, Gerda.